کد مطلب:129845 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:224

شام، دروازه ی فاتحان
كشور گشایان از دریا و خشكی و از چهار سو به شام آمده اند... فراعنه از دریا و خشكی، بابلیها و ایرانیان از شرق و شمال، اسكندر، صلیبها و عثمانیها از شمال، غازان، هولاكو و تیمور لنگ از شرق، فاتحان عرب از شرق و جنوب، و ناپلئون از جنوب و از راه دریای غرب به این سرزمین آمده اند. [1] .

دمشق تا سال 721 ق. م یعنی سال استیلای بابلیها و ایرانیان، فرمانبردار آشوریها بود. سپس ساكنان این شهر همراه دیگر مردم سوریه علیه بختنصر شوریدند. در سال 331 ق. م


اسكندر ذوالقرنین بر آنجا چیره شد. پس از آن تا زمان استیلای رومیان به سال 64 ق. م در قلمرو سلوكی های یونانی قرار داشت. در سال 59 ق. م بسیاری از یهودیان در آنجا به قتل رسیدند؛ و در حدود سال 20 ق. م بار دیگر یهودیان به آنجا بازگشتند. در حدود سال 37 میلادی، پولس به آن سرزمین آمد و در این هنگام حارث غسانی عرب، حمو هیرودرس كبیر به طور موقت بر آنجا حكومت داشت. پس از پیروزی دولت روم، مسیحیت در دمشق رواج یافت و یثودوسیوس فرمان لغو بت پرستی را صادر كرد... در یك برهه زمانی كوتاه همه مردم این سرزمین به جز یهودیان دین مسیحیت داشتند. در سال 540 م. ایرانیان آن را فتح كردند... و پس از مدتی كوتاه به دست كشور روم افتاد و غسانی ها به نیابت از رومیها بر آنجا حكومت كردند، تا آنكه در سال 633 م. مسلمانان، آنجا را فتح كردند. عمر، معاویة بن ابی سفیان را بر شام گماشت و او مدت بیست سال بر آنجا حكم راند. در سال 41 مردم با او بیعت كردند. بنابراین معاویه بنیانگذار دولت اموی است كه دمشق را پایتخت سرزمین های اسلامی قرار داد و این پایتخت تا سال 132 هجری همچنان پابرجا بود. [2] .


[1] همان.

[2] دايرة المعارف، ج 8، ص 18 (با تلخيص).